Meestal gaat het goed, maar soms ook niet. Wie mijn sport ziet, snapt direct dat er ook wel risico’s bij komen kijken. Dat weet ik zelf als geen ander en daar kwam ik een week geleden helaas weer even achter. Rond zeven uur in de ochtend was ik die donderdag al in de halfpipe actief, want we waren bezig met een ‘Go Pro Sunrise Schoot’. Daarin had ik een camera op mijn hoofd en iemand die me volgde met een camera. Ik denk dat ik net aan de vierde run van de dag bezig was toen het misging en we helaas wat andere beelden kregen dan we voor ogen hadden.
Omdat het heel ijzig was, zat er denk ik een dubbele lip op de drop-in. Daardoor bleef mijn achterste ski hangen, waardoor mijn ski’s uiteindelijk tegen elkaar knalden en vervolgens uit elkaar. Dat zorgde ervoor dat mijn linker ski niet uitging, met als gevolg ik mijn knie naar buiten toe verdraaide. Ik dacht direct; ‘mijn kruisband is gescheurd, haal de ski-patrol er maar bij’. Ik zei daarbij nog tegen de jongen; ‘ik zou blij zijn als het mijn kruisband niet is’, maar ik wist het eigenlijk heel zeker.
"Ik wist eigenlijk heel zeker dat mijn kruisband gescheurd was"
Nadat ik de pipe uit was gebracht, ben ik met de gondel naar beneden gegaan van daaruit met een soort ambulance-taxi naar het ziekenhuis. Daar zijn röntgenfoto’s gemaakt, maar daarop kun je meestal niets zien als het je banden zijn. De arts heeft er mijn kniebanden getest en die bevestigde dat mijn kruisband erg los aanvoelde. Ik heb al twee keer een voorste kruisbandreconstructie gehad, dus ik wist dat hij ook los aan kon voelen, maar ze keek me echt aan met een gezicht dat het niet goed was. Toen dacht ik; ‘dan zal ze ook wel gelijk hebben’.
(Tekst gaat verder onder de foto)
Toch waren er ook dingen anders. Zo was mijn knie vijf jaar geleden net een ballon en kon ik echt helemaal niets. Nu viel de zwelling best mee, kon ik er wel een beetje op staan en heb ik zelfs een paar kleine stapjes gelopen om te kijken wat wel en niet kon. Maar het gevoel van tijdens de val was nog steeds zo herkenbaar, ook omdat de dokter het bevestigd had, dat ik er van overtuigd was dat het mijn kruisband was. Ik wist het dus eigenlijk wel bijna zeker.
Op dat moment zat ik zelf ook al helemaal in de actiemodus en ben ik alles gaan regelen. Hoe ik zo snel mogelijk in Nederland kon komen, hoe ik vervolgens ook zo snel mogelijk een MRI-scan kon krijgen en wanneer ik bij mijn orthopeed en fysiotherapeut terecht kon. Ook was ik al gaan nadenken over het revalidatieproces, wat voor soort operatie ik wilde, enzovoort. Ik was echt al aan het kijken wat er moest gebeuren en hoe het er voor het komende jaar uit zou gaan zien. Wat heel fijn was, was dat ik op zondag direct al terug kon naar Nederland, omdat mijn broer en zijn vriend mij en mijn auto opgehaald hebben.
"Ik was echt al aan het kijken wat er moest gebeuren en hoe het er voor het komende jaar uit zou gaan zien"
Afgelopen maandag kon ik naar de fysio en die concludeerde dat het nog best stabiel voelde, maar ook hij zei dat het wel redelijk los voelde. Hij had nog wel de hoop dat het in plaats van afgescheurd ingescheurd zou zijn. Dus dat was nog wel een mogelijkheid. Maar omdat ik zo zeker ervan was dat mijn kruisband afgescheurd was, ging hij daar wel in mee, omdat vaak als iemand dat denkt die het al eerder heeft meegemaakt, het ook zo is. Je voelt het inmiddels al aankomen; dat was dus niet zo.
(Tekst gaat verder onder de foto)
Dinsdag kon ik de MRI-scan laten doen en op woensdagochtend kon ik al bij de orthopeed terecht. Hij heeft mijn andere operaties ook gedaan en is al tien jaar mijn orthopeed. Kortom, we zouden gaan kijken wat er moest gaan gebeuren, was mijn idee. Toen ik binnenkwam zei hij echter gelijk; ‘je kruisband is niet gescheurd, maar wat is er precies met je gebeurd?’ Toen dacht ik zelf echt; ‘hè, wat zei je nou? Zei je nou dat mijn kruisband niet gescheurd is?’ Ik was, om het maar zo te zeggen, positief gechoqueerd.
Mijn volgende gedachte was, wat er dan wel kapot was. Daarop heb ik hem uitgelegd wat er allemaal gebeurd was met de val, wat ik voelde en wat de reactie was. Toen zijn we samen door de hele MRI-scan gelopen. Alles zag er eigenlijk goed uit. Je zag botkneuzing in de knieholte, hier en daar wat zwelling, maar zelfs dat viel wel mee. Alles was heel. De kruisbanden zagen er goed uit.
"De woensdagochtend voelde eigenlijk meer als mijn verjaardag, dan de echte van afgelopen zaterdag"
De woensdagochtend voelde eigenlijk meer als mijn verjaardag, dan de echte van afgelopen zaterdag. Ik had dit nieuws absoluut niet verwacht en ging eigenlijk al van het ergste uit. Ik dacht dat het nog mee kon vallen als het ingescheurd zou zijn in plaats van afgescheurd, maar dat het dit zou zijn en er eigenlijk niets ernstigs aan de hand zou zijn, had ik totaal niet verwacht. Ik dacht; ‘hier gaan we’ en ‘nu komt het allemaal’, maar toen bleek het heel erg mee te vallen. Ik heb daarbij het geluk dat het einde seizoen was en ik dus relatief weinig mis. Herstellen moet ik wel. Daar vertel ik jullie in een mijn volgende blog, aankomende week, alles over.
Isabelle
Comments